Tag Archives: kvant
Šta je to kvant?
Kvant je najmanja količina energije koja se može emitirati određenom frekvencijom. Energija se predaje ili prima samo u iznosima koji su cijeli broj kvanta. Energija kvanta (E)
gdje je
- h: Planckova konstanta s vrijednošću 6,626 068 96(33)·10−34 Js
- f: frekvencija elektromagnetskog zračenja.
Kvant, u fizici, označava nedeljivu, dakle, najmanju količinu energije koja se javlja u elementarnim procesima. Na primer, foton je kvant elektromagnetne interakcije, gluon jake interakcije, Z-bozon slabe interakcije, graviton (eksperimentalno još nedetektovan) kvant gravitacione interakcije. U širem smislu kvant označava elementarnu, dakle najmanju, jedinicu svake fizičke veličine. Tako je Borov magneton kvant magnetnog momenta, Planckova konstanta kvant momenta impulsa itd. Otkriće da je svet oko nas kvantne prirode predstavlja jedno od najvećih dostignuća moderne nauke. Stoga se kvant javlja u raznim aspektima prirodnih nauka gde je sastavni deo terminologije. Na primer postoje kvantna mehanika, kvantna hemija, kvantna elektronika, kvantna optika itd.
Reč kvant potiče od latinskog quantum (množina quanta) = količina, mnoštvo, svota, iznos, deo.
Razvoj kvantne teorije
Kvantna teorija grana fizike koja se bavi kvantima i kvantizacijom, pojavila se 1900. godine kada je Maks Plank objavio teoriju kojom je objasnio emisioni spektar crnog tela. U tom radu Plank je koristio prirodni sistem fizičkih jedinica koji je predložio prethodne godine.
Kvantna jednačina zračenja crnog tela
Zagrejano telo emituje toplotno zračenje (toplotu), dakle, elektromagnetno zračenje u infracrvenom domenu spektra. U to vreme sve je to bilo dobro poznato. Ako se telo i dalje zagreva onda počinje znatnije da emituje i vidljivo zračenje, prvo u crvenom delu spektra (crveno usijanje) a posle i u celom vidljivom opsegu (belo usijanje). Prethodnih godina zračenje crnog tela detaljno je ispitivano za šta su razvijeni i odgovarajući instrumenti.
Kvantna formula zračenja crnog tela, kao začetak kvantne mehanike, nastala je u nedelju uveče, 7. oktobra 1900. godine, kada je Plank na brzinu izveo svoje prve račune. Oni su zasnovani na izveštaju nemačkog fizičara Rubensa (koji je sa suprugom bio Planku u gostima)o najnovijim merenjima u infracrvenom domenu. Kasno iste večeri, Plank je dopisnicom poslao formulu Rubensu, koju je on dobio sledećeg dana. Nekoliko dana kasnije Rubens je izvestio Planka da se formula odlično slaže sa eksperimentom, kako tada tako i današnjih dana.
U prvi mah bila je to samo jednačna koja se odlično poklapa sa podacima. Tek nekoliko nedelja kasnije ispostavilo se da je za njeno izvođenje neophodna kvantizacija.
Za uvođenje kvantizacije trebalo je malo i sreće (ili veštine, mada je sam Plank to nazvao “srećnim nagađanjem interpolacione formule”). Ispostvilo se da je formula u osnovi korektna ali je njeno izvođenje imalo drastičan “sporedni efekat” o nužnosti kvantizacije zračenja. To je bilo potpuno neočekivano. Plank je spretno spojio i pojednostavio postojeće formule. Ukratko, pred sobom je imao dva izraza:
- (i) iz prethodnih istraživanja u crvenom delu spektra imao je x;
- (ii) sada, iz novih infracrvenih podataka, dobio je x².
Njihovim spretnim kombinovanjem kao x(a+x), mogao je dobijenom formulom u graničnim uslovima da reprodukuje obe ranije postojeće formule. Za x << a (crveni deo spektra) Plankov izraz prelazi u ax a za x >> a (infracrveni deo) Plankov izraz je približno x². Srećna okolnost u svemu tome je da je Plankova formula, van svakih očekivanja, izuzetno tačna. Izraz za energiju E, za zračenje na frekvenciji f, i temperaturi T, može da se napiše kao
To je izraz koji je bio poređen sa eksperimentalnim podacima. Postoje dva parametra koja je trebalo odrediti iz podataka: h nova konstanta, Plankova konstanta, i k već poznata Bolcmanova konstanta. Obe konstante se danas smatraju fundamentalnim u fizici ali su u to vreme bile daleko od toga. “Elementarni kvant energije” je hf. Međutim, takva jedinica normalno ne postoji i nije neophodna za kvantizaciju.
Rođendan kvantne mehanike
Analizom poznatih eksperimentalnih podataka Plank je izračunao numeričke vrednosti za h i k. Na osnovu toga mogao je Nemačkom fizičkom društvu, na sastanku 14. decembra 1900. godine, da saopšti mnogo tačnije vrednosti Avogadrovog broja i elementarnog naelektrisanja. To Plankovo saopštenje se smatra događajem u kojem je rođena kvantna mehanika.
Literatura
- J. Mehra and H. Rechenberg, The Historical Development of Quantum Theory, Vol.1, Part 1, Springer-Verlag New York Inc., New York 1982.
- Lucretius, “On the Nature of the Universe”, transl. from the Latin by R.E. Latham, Penguin Books Ltd., Harmondsworth 1951. There are, of course, many translations, and the translation’s title varies. Some put emphasis on how things work, others on what things are found in nature.
- M. Planck, A Survey of Physical Theory, transl. by R. Jones and D.H. Williams, Methuen & Co., Ltd., London 1925 (Dover editions 1960 and 1993) including the Nobel lecture.
- S. Macura, J. Radić-Perić, ATOMISTIKA, Fakultet za fizičku hemiju Univerziteta u Beogradu/Službeni list, Beograd, 2004., str. 57.
Šta je to kvant?
Kvant je najmanja količina energije koja se može emitirati određenom frekvencijom. Energija se predaje ili prima samo u iznosima koji su cijeli broj kvanta. Energija kvanta (E)
gdje je
- h: Planckova konstanta s vrijednošću 6,626 068 96(33)·10−34 Js
- f: frekvencija elektromagnetskog zračenja.
Kvant, u fizici, označava nedeljivu, dakle, najmanju količinu energije koja se javlja u elementarnim procesima. Na primer, foton je kvant elektromagnetne interakcije, gluon jake interakcije, Z-bozon slabe interakcije, graviton (eksperimentalno još nedetektovan) kvant gravitacione interakcije. U širem smislu kvant označava elementarnu, dakle najmanju, jedinicu svake fizičke veličine. Tako je Borov magneton kvant magnetnog momenta, Planckova konstanta kvant momenta impulsa itd. Otkriće da je svet oko nas kvantne prirode predstavlja jedno od najvećih dostignuća moderne nauke. Stoga se kvant javlja u raznim aspektima prirodnih nauka gde je sastavni deo terminologije. Na primer postoje kvantna mehanika, kvantna hemija, kvantna elektronika, kvantna optika itd.
Reč kvant potiče od latinskog quantum (množina quanta) = količina, mnoštvo, svota, iznos, deo.
Razvoj kvantne teorije
Kvantna teorija grana fizike koja se bavi kvantima i kvantizacijom, pojavila se 1900. godine kada je Maks Plank objavio teoriju kojom je objasnio emisioni spektar crnog tela. U tom radu Plank je koristio prirodni sistem fizičkih jedinica koji je predložio prethodne godine.
Kvantna jednačina zračenja crnog tela
Zagrejano telo emituje toplotno zračenje (toplotu), dakle, elektromagnetno zračenje u infracrvenom domenu spektra. U to vreme sve je to bilo dobro poznato. Ako se telo i dalje zagreva onda počinje znatnije da emituje i vidljivo zračenje, prvo u crvenom delu spektra (crveno usijanje) a posle i u celom vidljivom opsegu (belo usijanje). Prethodnih godina zračenje crnog tela detaljno je ispitivano za šta su razvijeni i odgovarajući instrumenti.
Kvantna formula zračenja crnog tela, kao začetak kvantne mehanike, nastala je u nedelju uveče, 7. oktobra 1900. godine, kada je Plank na brzinu izveo svoje prve račune. Oni su zasnovani na izveštaju nemačkog fizičara Rubensa (koji je sa suprugom bio Planku u gostima)o najnovijim merenjima u infracrvenom domenu. Kasno iste večeri, Plank je dopisnicom poslao formulu Rubensu, koju je on dobio sledećeg dana. Nekoliko dana kasnije Rubens je izvestio Planka da se formula odlično slaže sa eksperimentom, kako tada tako i današnjih dana.
U prvi mah bila je to samo jednačna koja se odlično poklapa sa podacima. Tek nekoliko nedelja kasnije ispostavilo se da je za njeno izvođenje neophodna kvantizacija.
Za uvođenje kvantizacije trebalo je malo i sreće (ili veštine, mada je sam Plank to nazvao “srećnim nagađanjem interpolacione formule”). Ispostvilo se da je formula u osnovi korektna ali je njeno izvođenje imalo drastičan “sporedni efekat” o nužnosti kvantizacije zračenja. To je bilo potpuno neočekivano. Plank je spretno spojio i pojednostavio postojeće formule. Ukratko, pred sobom je imao dva izraza:
- (i) iz prethodnih istraživanja u crvenom delu spektra imao je x;
- (ii) sada, iz novih infracrvenih podataka, dobio je x².
Njihovim spretnim kombinovanjem kao x(a+x), mogao je dobijenom formulom u graničnim uslovima da reprodukuje obe ranije postojeće formule. Za x << a (crveni deo spektra) Plankov izraz prelazi u ax a za x >> a (infracrveni deo) Plankov izraz je približno x². Srećna okolnost u svemu tome je da je Plankova formula, van svakih očekivanja, izuzetno tačna. Izraz za energiju E, za zračenje na frekvenciji f, i temperaturi T, može da se napiše kao
To je izraz koji je bio poređen sa eksperimentalnim podacima. Postoje dva parametra koja je trebalo odrediti iz podataka: h nova konstanta, Plankova konstanta, i k već poznata Bolcmanova konstanta. Obe konstante se danas smatraju fundamentalnim u fizici ali su u to vreme bile daleko od toga. “Elementarni kvant energije” je hf. Međutim, takva jedinica normalno ne postoji i nije neophodna za kvantizaciju.
Rođendan kvantne mehanike
Analizom poznatih eksperimentalnih podataka Plank je izračunao numeričke vrednosti za h i k. Na osnovu toga mogao je Nemačkom fizičkom društvu, na sastanku 14. decembra 1900. godine, da saopšti mnogo tačnije vrednosti Avogadrovog broja i elementarnog naelektrisanja. To Plankovo saopštenje se smatra događajem u kojem je rođena kvantna mehanika.
Literatura
- J. Mehra and H. Rechenberg, The Historical Development of Quantum Theory, Vol.1, Part 1, Springer-Verlag New York Inc., New York 1982.
- Lucretius, “On the Nature of the Universe”, transl. from the Latin by R.E. Latham, Penguin Books Ltd., Harmondsworth 1951. There are, of course, many translations, and the translation’s title varies. Some put emphasis on how things work, others on what things are found in nature.
- M. Planck, A Survey of Physical Theory, transl. by R. Jones and D.H. Williams, Methuen & Co., Ltd., London 1925 (Dover editions 1960 and 1993) including the Nobel lecture.
- S. Macura, J. Radić-Perić, ATOMISTIKA, Fakultet za fizičku hemiju Univerziteta u Beogradu/Službeni list, Beograd, 2004., str. 57.
Šta je to kvantna mehanika?
Kvantna mehanika
Slika. 1: Talasne funkcije elektrona u vodonikovom atomu. Energija raste nadole: n=1,2,3,… i moment impulsa (ugaoni moment) raste s leva na desno: s, p, d,… Svetlija područja odgovaraju većoj verovatnoći gde bi mogao eksperimentalno nađe elektron.
Kvantna mehanika je fundamentalna grana teorijske fizike kojom su zamenjene klasična mehanika i klasična elektrodinamika pri opisivanju atomskih i subatomskih pojava. Ona predstavlja teorijsku podlogu mnogih disciplina fizike i hemije kao što su fizika kondenzovane materije, atomska fizika, molekulska fizika, fizička hemija, kvantna hemija, fizika čestica i nuklearna fizika. Zajedno sa Opštom teorijom relativnosti Kvantna mehanika predstavlja jedan od stubova savremene fizike.
Uvod
Izraz kvant (od latinskog quantum (množina quanta) = količina, mnoštvo, svota, iznos, deo) odnosi se na diskretne jedinice koje teorija pripisuje izvesnim fizičkim veličinama kao što su energija i moment impulsa (ugaoni moment) atoma kao što je pokazano na slici. Otkriće da talasi mogu da se prostiru kao čestice, u malim energijskim paketima koji se nazivaju kvanti dovelo je do pojave nove grane fizike koja se bavi atomskim i subatomskim sistemima a koju danas nazivamo Kvantna mehanika. Temelje kvantnoj mehanici položili su u prvoj polovini dvadesetog veka Verner Hajzenberg, Maks Plank, Luj de Broj, Nils Bor, Ervin Šredinger, Maks Born, Džon fon Nojman, Pol Dirak, Albert Ajnštajn, Volfgang Pauli i brojni drugi poznati fizičari 20. veka. Neki bazični aspekti kvantne mehanike još uvek se aktivno izučavaju.
Teorija
Postoje brojne matematički ekvivalentne formulacije kvantne mehanike. Jedna od najstarijih i najčešće korišćenih je transformaciona teorija koju je predložio Pol Dirak a koja ujedinjuje i uopštava dve ranije formulacije, matričnu mehaniku (koju je uveo Verner Hajzenberg) i talasnu mehaniku (koju je formulisao Ervin Šredinger).
Primene
Kvantna mehanika uspeva izvanredno uspešno da objasni brojen fizičke pojave u prirodi. Na primer osobine subatomskih čestica od kojih su sačinjeni svi oblici materije mogu biti potpuno objašnjene preko kvantne mehanike. Isto, kombinovanje atoma u stvaranju molekula i viših oblika organizacije materije može se dosledno objasniti primenom kvantne mehanike iz čega je izrasla kvantna hemija, jedna od disciplina fizičke hemije. Relativistička kvantna mehanika, u principu, može da objasni skoro celokupnu hemiju. Drugim rečima, nema pojave u hemiji koja ne može da bude objašnjena kvantnomehaničkom teorijom.
Filozofske posledice
Zbog brojnih rezultata koji protivureče intuiciji kvantna mehanika je od samog zasnivanja inicirala brojne filozofske debate i tumačenja. Protekle su decenije pre nego što su bili prihvaćeni i neki od temelja kvantne mehanike poput Bornovog tumačenja amplitude verovatnoće.
Istorija
Da bi objasnio spektar zračenja koje emituje crno telo Maks Plank je 1900. godine uveo ideju o diskretnoj, dakle, kvantnoj prirodi energije. Da bi objasnio fotoelektrični efekat Ajnštajn je postulirao da se svetlosna energija prenosi u kvantima koji se danas nazivaju fotonima. Ideja da se energija zračenja prenosi u porcijama (kvantima) predstavlja izvanerdno dostignuće jer je time Plankova formula zračenja crnog tela dobila konačno i svoje fizičko objašnjenje. Godine 1913. Bor je objasnio spektar vodonikovog atoma, opet koristeći kvantizaciju ovog puta i ugaonog momenta. Na sličan način je Luj de Broj 1924. godine izložio teoriju o talasima materije tvrdeći da čestice imaju talasnu prirodu, upotpunjujući Ajnštajnovu sliku o čestičnoj prirodi talasa.
Hronologija utemeljivačkih eksperimenata
- ~ 1805: Tomas Jungov eksperiment sa dvostrukim prorezom kojim je demonstrirana talasna priroda svetlosti.
- 1896: Anri Bekerelov pronalazak radioaktivnosti.
- 1897: Džozef Džon Tomsonovo otkriće elektrona i njegovog negativnog naeletrisanja u eksperimentima sa katodnom cevi.
- 1850-1900: Ispitivanje zračenja crnog tela koje nije moglo da se objasni bez kvantnog koncepta.
- 1905: Fotoelektrični efekat: Ajnštajnovo objašnjenje efekta (za šta je i dobio Nobelovu nagradu za fiziku) uvođenjem koncepta fotona, čestice svetlosti sa kvantiranom energijom.
- 1909: Robert Milikenov eksperiment sa kapljicama ulja koji je pokazao da je eletrično naeletrisanje javlja u diskretnim (kvantiranim) porcijama.
- 1911: Raderfordov ogled sa rasejanjem alfa čestica na zlatnoj foliji kojim je napušten atomski model “pudinga od šljiva” u kojem je sugerisano da su masa i naeletrisanje atoma uniformno raspoređeni po zapremini atoma.
- 1920: Štern-Gerlahov eksperiment kojim je demonstrirana kvantna priroda spina čestice.
- 1927: Devison (Clinton Davisson) i Džermer (Lester Germer) pokazuju talasnu prirodu elektrona in the Electron diffraction experiment.
- 1955: Kovan (Clyde L. Cowan) i Reines (Frederick Reines) potvrđuju postojanje neutrina u neutrinskom eksperimentu.
- 1961: Jensonov (Claus Jönsson) eksperiment sa rasejanjem elektrona na na dvostrukom prorezu.
- 1980: Klaus fon Klicingovo (Klaus von Klitzing) otkriće kvantnog Halovog efekta. Kvantna verzija Halovog efekta omogućila je definiciju novog standarda za električni otpor i vrlo precizno nezavisno određivanje vrednosti konstante fine strukture.
Beleške
- Nakon što je 1932. godine Hajzenberg dobio Nobelovu nagradu za stvaranje kvantne mehanike uloga Maksa Borna u tome bila je umanjena. Biografija Maksa Borna iz 2005. detaljno opisuje njegovu ulogu u stvaranju matrične mehanike. To je i sam Hajzenberg priznao 1950. godine u radu posvećenom Maksu Planku. Videti: Nancy Thorndike Greenspan, “The End of the Certain World: The Life and Science of Max Born (Basic Books, 2005), pp. 124 – 128, and 285 – 286.
- The Davisson-Germer experiment, which demonstrates the wave nature of the electron
Literatura
- P. A. M. Dirac, The Principles of Quantum Mechanics (1930) — the beginning chapters provide a very clear and comprehensible introduction
- David J. Griffiths, Introduction to Quantum Mechanics, Prentice Hall, 1995. ISBN 0-13-111892-7 — Šablon:Please check ISBN A standard undergraduate level text written in an accessible style.
- Richard P. Feynman, Robert B. Leighton and Matthew Sands (1965). The Feynman Lectures on Physics, Addison-Wesley. Richard Feynman’s original lectures (given at Caltech in early 1962) can also be downloaded as an MP3 file from www.audible.com
- Hugh Everett, Relative State Formulation of Quantum Mechanics, Reviews of Modern Physics vol 29, (1957) pp 454-462.
- Bryce DeWitt, R. Neill Graham, eds, The Many-Worlds Interpretation of Quantum Mechanics, Princeton Series in Physics, Princeton University Press (1973), ISBN 0-691-08131-X
- Albert Messiah, Quantum Mechanics, English translation by G. M. Temmer of Mécanique Quantique, 1966, John Wiley and Sons, vol. I, chapter IV, section III.
- Richard P. Feynman, QED: The Strange Theory of Light and Matter — a popular science book about quantum mechanics and quantum field theory that contains many enlightening insights that are interesting for the expert as well
- Marvin Chester, Primer of Quantum Mechanics, 1987, John Wiley, N.Y. ISBN 0-486-42878-8
- Hagen Kleinert, Path Integrals in Quantum Mechanics, Statistics, Polymer Physics, and Financial Markets, 3th edition, World Scientific (Singapore, 2004)(also available online here)
- George Mackey (2004). The mathematical foundations of quantum mechanics. Dover Publications. ISBN 0-486-43517-2.
- Griffiths, David J. (2004). Introduction to Quantum Mechanics (2nd ed.). Prentice Hall. ISBN 0-13-805326-X.
- Omnes, Roland (1999). Understanding Quantum Mechanics. Princeton University Press. ISBN 0-691-00435-8.
- J. von Neumann, Mathematical Foundations of Quantum Mechanics, Princeton University Press, 1955.
- H. Weyl, The Theory of Groups and Quantum Mechanics, Dover Publications 1950.
- Max Jammer, “The Conceptual Development of Quantum Mechanics” (McGraw Hill Book Co., 1966)
- Gunther Ludwig, “Wave Mechanics” (Pergamon Press, 1968) ISBN 0-08-203204-1
- Albert Messiah, Quantum Mechanics (Vol. I), English translation from French by G. M. Temmer, fourth printing 1966, North Holland, John Wiley & Sons.
- Eric R. Scerri, The Periodic Table: Its Story and Its Significance, Oxford University Press, 2006. Considers the extent to which chemistry and especially the periodic system has been reduced to quantum mechanics. ISBN 0-19-530573-6
- Slobodan Macura, Jelena Radić-Perić, ATOMISTIKA, Fakultet za fizičku hemiju Univerziteta u Beogradu/Službeni list, Beograd, 2004. (stara kvantna teorija i većina utemeljivaćkih eksperimentata).
Šta je to kvantna mehanika?
Kvantna mehanika
Slika. 1: Talasne funkcije elektrona u vodonikovom atomu. Energija raste nadole: n=1,2,3,… i moment impulsa (ugaoni moment) raste s leva na desno: s, p, d,… Svetlija područja odgovaraju većoj verovatnoći gde bi mogao eksperimentalno nađe elektron.
Kvantna mehanika je fundamentalna grana teorijske fizike kojom su zamenjene klasična mehanika i klasična elektrodinamika pri opisivanju atomskih i subatomskih pojava. Ona predstavlja teorijsku podlogu mnogih disciplina fizike i hemije kao što su fizika kondenzovane materije, atomska fizika, molekulska fizika, fizička hemija, kvantna hemija, fizika čestica i nuklearna fizika. Zajedno sa Opštom teorijom relativnosti Kvantna mehanika predstavlja jedan od stubova savremene fizike.
Uvod
Izraz kvant (od latinskog quantum (množina quanta) = količina, mnoštvo, svota, iznos, deo) odnosi se na diskretne jedinice koje teorija pripisuje izvesnim fizičkim veličinama kao što su energija i moment impulsa (ugaoni moment) atoma kao što je pokazano na slici. Otkriće da talasi mogu da se prostiru kao čestice, u malim energijskim paketima koji se nazivaju kvanti dovelo je do pojave nove grane fizike koja se bavi atomskim i subatomskim sistemima a koju danas nazivamo Kvantna mehanika. Temelje kvantnoj mehanici položili su u prvoj polovini dvadesetog veka Verner Hajzenberg, Maks Plank, Luj de Broj, Nils Bor, Ervin Šredinger, Maks Born, Džon fon Nojman, Pol Dirak, Albert Ajnštajn, Volfgang Pauli i brojni drugi poznati fizičari 20. veka. Neki bazični aspekti kvantne mehanike još uvek se aktivno izučavaju.
Teorija
Postoje brojne matematički ekvivalentne formulacije kvantne mehanike. Jedna od najstarijih i najčešće korišćenih je transformaciona teorija koju je predložio Pol Dirak a koja ujedinjuje i uopštava dve ranije formulacije, matričnu mehaniku (koju je uveo Verner Hajzenberg) i talasnu mehaniku (koju je formulisao Ervin Šredinger).
Primene
Kvantna mehanika uspeva izvanredno uspešno da objasni brojen fizičke pojave u prirodi. Na primer osobine subatomskih čestica od kojih su sačinjeni svi oblici materije mogu biti potpuno objašnjene preko kvantne mehanike. Isto, kombinovanje atoma u stvaranju molekula i viših oblika organizacije materije može se dosledno objasniti primenom kvantne mehanike iz čega je izrasla kvantna hemija, jedna od disciplina fizičke hemije. Relativistička kvantna mehanika, u principu, može da objasni skoro celokupnu hemiju. Drugim rečima, nema pojave u hemiji koja ne može da bude objašnjena kvantnomehaničkom teorijom.
Filozofske posledice
Zbog brojnih rezultata koji protivureče intuiciji kvantna mehanika je od samog zasnivanja inicirala brojne filozofske debate i tumačenja. Protekle su decenije pre nego što su bili prihvaćeni i neki od temelja kvantne mehanike poput Bornovog tumačenja amplitude verovatnoće.
Istorija
Da bi objasnio spektar zračenja koje emituje crno telo Maks Plank je 1900. godine uveo ideju o diskretnoj, dakle, kvantnoj prirodi energije. Da bi objasnio fotoelektrični efekat Ajnštajn je postulirao da se svetlosna energija prenosi u kvantima koji se danas nazivaju fotonima. Ideja da se energija zračenja prenosi u porcijama (kvantima) predstavlja izvanerdno dostignuće jer je time Plankova formula zračenja crnog tela dobila konačno i svoje fizičko objašnjenje. Godine 1913. Bor je objasnio spektar vodonikovog atoma, opet koristeći kvantizaciju ovog puta i ugaonog momenta. Na sličan način je Luj de Broj 1924. godine izložio teoriju o talasima materije tvrdeći da čestice imaju talasnu prirodu, upotpunjujući Ajnštajnovu sliku o čestičnoj prirodi talasa.
Hronologija utemeljivačkih eksperimenata
- ~ 1805: Tomas Jungov eksperiment sa dvostrukim prorezom kojim je demonstrirana talasna priroda svetlosti.
- 1896: Anri Bekerelov pronalazak radioaktivnosti.
- 1897: Džozef Džon Tomsonovo otkriće elektrona i njegovog negativnog naeletrisanja u eksperimentima sa katodnom cevi.
- 1850-1900: Ispitivanje zračenja crnog tela koje nije moglo da se objasni bez kvantnog koncepta.
- 1905: Fotoelektrični efekat: Ajnštajnovo objašnjenje efekta (za šta je i dobio Nobelovu nagradu za fiziku) uvođenjem koncepta fotona, čestice svetlosti sa kvantiranom energijom.
- 1909: Robert Milikenov eksperiment sa kapljicama ulja koji je pokazao da je eletrično naeletrisanje javlja u diskretnim (kvantiranim) porcijama.
- 1911: Raderfordov ogled sa rasejanjem alfa čestica na zlatnoj foliji kojim je napušten atomski model “pudinga od šljiva” u kojem je sugerisano da su masa i naeletrisanje atoma uniformno raspoređeni po zapremini atoma.
- 1920: Štern-Gerlahov eksperiment kojim je demonstrirana kvantna priroda spina čestice.
- 1927: Devison (Clinton Davisson) i Džermer (Lester Germer) pokazuju talasnu prirodu elektrona in the Electron diffraction experiment.
- 1955: Kovan (Clyde L. Cowan) i Reines (Frederick Reines) potvrđuju postojanje neutrina u neutrinskom eksperimentu.
- 1961: Jensonov (Claus Jönsson) eksperiment sa rasejanjem elektrona na na dvostrukom prorezu.
- 1980: Klaus fon Klicingovo (Klaus von Klitzing) otkriće kvantnog Halovog efekta. Kvantna verzija Halovog efekta omogućila je definiciju novog standarda za električni otpor i vrlo precizno nezavisno određivanje vrednosti konstante fine strukture.
Beleške
- Nakon što je 1932. godine Hajzenberg dobio Nobelovu nagradu za stvaranje kvantne mehanike uloga Maksa Borna u tome bila je umanjena. Biografija Maksa Borna iz 2005. detaljno opisuje njegovu ulogu u stvaranju matrične mehanike. To je i sam Hajzenberg priznao 1950. godine u radu posvećenom Maksu Planku. Videti: Nancy Thorndike Greenspan, “The End of the Certain World: The Life and Science of Max Born (Basic Books, 2005), pp. 124 – 128, and 285 – 286.
- The Davisson-Germer experiment, which demonstrates the wave nature of the electron
Literatura
- P. A. M. Dirac, The Principles of Quantum Mechanics (1930) — the beginning chapters provide a very clear and comprehensible introduction
- David J. Griffiths, Introduction to Quantum Mechanics, Prentice Hall, 1995. ISBN 0-13-111892-7 — Šablon:Please check ISBN A standard undergraduate level text written in an accessible style.
- Richard P. Feynman, Robert B. Leighton and Matthew Sands (1965). The Feynman Lectures on Physics, Addison-Wesley. Richard Feynman’s original lectures (given at Caltech in early 1962) can also be downloaded as an MP3 file from www.audible.com
- Hugh Everett, Relative State Formulation of Quantum Mechanics, Reviews of Modern Physics vol 29, (1957) pp 454-462.
- Bryce DeWitt, R. Neill Graham, eds, The Many-Worlds Interpretation of Quantum Mechanics, Princeton Series in Physics, Princeton University Press (1973), ISBN 0-691-08131-X
- Albert Messiah, Quantum Mechanics, English translation by G. M. Temmer of Mécanique Quantique, 1966, John Wiley and Sons, vol. I, chapter IV, section III.
- Richard P. Feynman, QED: The Strange Theory of Light and Matter — a popular science book about quantum mechanics and quantum field theory that contains many enlightening insights that are interesting for the expert as well
- Marvin Chester, Primer of Quantum Mechanics, 1987, John Wiley, N.Y. ISBN 0-486-42878-8
- Hagen Kleinert, Path Integrals in Quantum Mechanics, Statistics, Polymer Physics, and Financial Markets, 3th edition, World Scientific (Singapore, 2004)(also available online here)
- George Mackey (2004). The mathematical foundations of quantum mechanics. Dover Publications. ISBN 0-486-43517-2.
- Griffiths, David J. (2004). Introduction to Quantum Mechanics (2nd ed.). Prentice Hall. ISBN 0-13-805326-X.
- Omnes, Roland (1999). Understanding Quantum Mechanics. Princeton University Press. ISBN 0-691-00435-8.
- J. von Neumann, Mathematical Foundations of Quantum Mechanics, Princeton University Press, 1955.
- H. Weyl, The Theory of Groups and Quantum Mechanics, Dover Publications 1950.
- Max Jammer, “The Conceptual Development of Quantum Mechanics” (McGraw Hill Book Co., 1966)
- Gunther Ludwig, “Wave Mechanics” (Pergamon Press, 1968) ISBN 0-08-203204-1
- Albert Messiah, Quantum Mechanics (Vol. I), English translation from French by G. M. Temmer, fourth printing 1966, North Holland, John Wiley & Sons.
- Eric R. Scerri, The Periodic Table: Its Story and Its Significance, Oxford University Press, 2006. Considers the extent to which chemistry and especially the periodic system has been reduced to quantum mechanics. ISBN 0-19-530573-6
- Slobodan Macura, Jelena Radić-Perić, ATOMISTIKA, Fakultet za fizičku hemiju Univerziteta u Beogradu/Službeni list, Beograd, 2004. (stara kvantna teorija i većina utemeljivaćkih eksperimentata).